Oddaj fartucha! Michel Moran bez tajemnic

Od 12 lat mieszka w Polsce i twierdzi, że to wspaniały kraj. Zyskał ogromną sympatię widzów, a jego słynne "oddaj fartucha" doczekało się w internecie kilkunastu przeróbek. Prowadzi jedną z najlepszych restauracji w Warszawie, ale wcale nie marzy o prestiżowej gwiazdce Michelin. Kim tak naprawdę jest Michel Moran?

INTERIA.PL: Długo musiał się pan w Polsce aklimatyzować?

Michel Moran: - Z jednej strony uważam, że bardzo szybko odnalazłem się w nowym kraju, ale z drugiej wydaje mi się, że jako obcokrajowiec cały czas w pewnym sensie się aklimatyzuje. Chcę jednak podkreślić, że w Polsce czuję się wyśmienicie.

Coś panu tutaj przeszkadza? Może zimy są zbyt surowe?

- Zima jak zima... Brakuje słońca, mogłoby go być trochę więcej. Nie chcę jednak narzekać, bo najważniejsza jest pogoda... ducha. Jeśli nasze podejście do życia jest pogodne i radosne, to nie ma co psioczyć, że zimą jest za zimno, a latem za gorąco. Ja naprawdę nie dostrzegam w tym kraju minusów. Wręcz przeciwnie.

Reklama

Co pana zaskoczyło w Polsce i Polakach?

- Bardzo zaimponował mi polski patriotyzm i miłość Polaków do swojej ojczyzny. Zaskoczyła mnie bezinteresowna pomoc, jaką otrzymałem od wielu osób. To było bardzo miłe, bo mieszkając we Francji nie zdawałem sobie sprawy, że Polacy to tak otwarci ludzie.

Polacy bardzo różnią się od Francuzów? Pytam o te lepsze i gorsze cechy

- Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, bo nigdy nie odczułem wyraźnej różnicy. Przy takiej analizie należy wziąć pod uwagę uwarunkowania kulturalne i historyczne. Niemniej jednak w każdej nacji można doszukać się pozytywów i negatywów w zachowaniu, i w podejściu do życia.

Ale mieszkając we Francji na pewno spotkał się pan ze stereotypami na temat Polaków.

- Zacznę od tego, jakie opinie na temat Polaków się sprawdziły. Mamy takie powiedzenie: "Pracowity jak Polak". Podpisuję się pod tym obiema rękami, bo naprawdę jesteście robotnym i skrupulatnym narodem.

- Może pana zaskoczę, ale we Francji nie spotkałem się z negatywnymi ocenami Polski i jej obywateli. Być może dlatego, że w czasach, kiedy dorastałem, o waszym kraju nie mówiło się zbyt dużo. Zapewne do takiego stanu rzeczy przyczyniła się m.in. "żelazna kurtyna".

W Niemczech mówi się np. "Jeśli na wakacje, to tylko do Polski. Twój samochód już tam jest". Nie uwierzę, że nie spotkał się pan z żadną negatywną opinią na temat Polski.

- To bardzo złośliwe stwierdzenie, bo przecież samochody kradnie się na całym świecie. No dobra, przyznaję - moi bliscy odradzali mi wyjazdu do Polski, bo twierdzili, że tutaj jest niebezpiecznie i może spotkać mnie coś niedobrego. Uważali tak, bo wrzucili Polskę do jednego worka z Ukrainą, Rosją i innymi wschodnimi krajami. Myśleli stereotypowo. Oczywiście, ich przewidywania nie miały nic wspólnego z rzeczywistością. W Polsce czuję się bezpieczny, bo to przecież nie jest dziki kraj!

Truchlał pan na samą myśl o przyjeździe tutaj?

-Jechałem w nieznane, więc pewne obawy były. Nasłuchałem się od znajomych, a było to dwanaście lat temu, żebym przypadkiem nie podróżował drugą klasą i w pociągu uważał na swój bagaż (śmiech). Od rodziny miałem absolutny zakaz zatrzymywania się samochodem w małych miejscowościach. W grę wchodziły tylko dobrze oświetlone stacje paliw (śmiech).

- Dziś możemy się z tego pośmiać, ale wówczas właśnie takimi kategoriami myślał o Polsce przeciętny Francuz. Żyję w Polsce już dwanaście lat i nigdy nie znalazłem się w niebezpieczeństwie. Powiem więcej - okradziono mnie na głównym deptaku w Barcelonie, a w Warszawie nie. Jeszcze nie (śmiech)...

Gdyby pan mógł zabrać coś z Francji do Polski, to co by to było?

- Brakuje mi ogólnej dostępności do niektórych produktów, szczególnie owoców morza. Cała ta gastronomiczna infrastruktura w Polsce bardzo szybko się rozwija, ale jeszcze trochę jej brakuje do tego poziomu, z jakim mamy do czynienia we Francji. Niekiedy pojawia problem ze zdobyciem bardziej wyszukanych składników kulinarnych.

Pewnie nie lubi pan tego pytania, ale jednak muszę o to zapytać... Która kuchnia jest lepsza? Polska czy francuska?

- Są inne. Kiedy mówimy o kuchni francuskiej, to  mamy przed oczyma dobrą restaurację, w której ładnie podaje się wykwintne i wyrafinowane dania. A istnieje przecież także francuska kuchnia regionalna i domowa - bez całego tego nadęcia "ą, ę". Nie oznacza to, że jest ona lepsza lub gorsza od tej polskiej.

Nad Loarą jada się inaczej niż nad Wisłą?

- Francuzi spożywają posiłki o stałych porach. Jedzą śniadanie, lunch, obiad, deser i kolację. W Polsce królują kanapki, które stanowią uzupełnienie głównych posiłków, a nierzadko są właśnie tym głównym pożywieniem dnia.

Najlepsze polskie i francuskie dania to...

- Przepadam za dobrze zrobionymi zrazami i gołąbkami. Z francuskiego menu najbardziej lubię cassoulet. To takie regionalne danie z białej fasolki, które w pewnym stopniu można porównać do fasolki po bretońsku.

Podobno nie przepada pan za burakami...

- Od dzieciństwa ich nie znoszę. Zatem proszę mnie nie częstować barszczem (śmiech).

Jak wygląda pana prywatne menu? Co pan jada?

- Nie jem pełnych posiłków o stałych porach. Jak to się mówi... szewc bez butów chodzi. Praca w restauracji wymaga ode mnie ciągłego próbowania różnych dań, więc to moje menu jest różnorodne i uzależnione od tego, co w danym dniu serwujemy w Bistro de Paris.

Ma pan swoich kulinarnych idoli?

- Dla mnie idolem może być każdy, kto świetnie zna się na swojej robocie i potrafi się obronić gotowaniem. Nawet szef kuchni malutkiej restauracyjki może być dla mnie wzorem. Ważne, by serwowane przez niego jedzenie było najwyższych lotów.

Czy w Polsce trudno prowadzi się restaurację?

- Jest trochę ciężej niż chociażby w Paryżu i trzeba włożyć więcej wysiłku. W Polsce nie ma aż tak dużej kultury i tradycji wychodzenia ze znajomymi do restauracji. Poza tym w Warszawie mieszka mniej ludzi niż w Paryżu, co przekłada się na ilość klientów. Trzeba sobie szczerze powiedzieć, że w Polsce szkoły hotelarskie i gastronomiczne nie są jeszcze tak dobrze rozwinięte jak te we Francji, więc niekiedy pojawia się problem ze znalezieniem odpowiedniego personelu. Chociaż chcę zaznaczyć, że moi współpracownicy są wspaniali. A i na brak klientów nie możemy narzekać.

W Polsce popularne "gastronomiki" nie są dobrze kojarzone. We Francji jest inaczej?

- Bardzo mnie to zdziwiło i zaniepokoiło, kiedy dowiedziałem się, że takich szkół nie traktuje się z należyta powagą i nie są one szczytem marzeń. Kiedy ja chciałem dostać się we Francji do szkoły hotelarskiej, to musiałem przystąpić do specjalnego egzaminu, a chętnych na jedno miejsce było bardzo wielu. Do takich szkół trafiali tylko uczniowie z najlepszymi wynikami.

- Uważam, że w Polsce to będzie się powoli zmieniać, bo dotychczas gastronomia była niedowartościowana. W telewizji przybywa ciekawych programów kulinarnych, zainteresowanie gotowaniem rośnie. Młodzi ludzie pytają mnie, kiedy  będzie następna edycja MasterChefa, bo już nie mogą się doczekać. Zatem to młode pokolenie jest zainteresowane wysokim poziomem gastronomii. W Polsce wszystko zmierza ku lepszemu.

Poziom polskiej edycji MasterChefa faktycznie był bardzo wysoki?

- Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że absolutnie tak! Uczestnicy robili niesamowite rzeczy. Byłem, i cały czas jestem pod wielkim wrażeniem.

Zatem może zaproponował pan któremuś z nich pracę w Bistro de Paris?

- Najpierw trzeba by zapytać uczestników, czy po tym programie w ogóle chcieliby ze mną pracować (śmiech). Tak zupełnie serio to wygranie MasterChefa nie musi oznaczać podjęcia pracy w restauracji, czy prowadzenia własnej działalności o profilu gastronomicznym. Należy pamiętać, że gotowanie w domu i prowadzenie własnej restauracji to dwa zupełnie różne światy. Ale niektórzy uczestnicy programu byli u mnie na stażu...

Nie wydaje się panu, że ta sława uczestników MasterChefa szybko przeminie? Bohaterowie tego typu programów zazwyczaj nie wykorzystują odpowiednio swoich pięciu minut...

- Pamiętajmy, że otwarcie restauracji to kosztowny zabieg. Oczywiście, sława zdobyta w programie może niektórym osobom pomóc, ale niektórym również zaszkodzić. Należy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy wzięcie udziału w programie MasterChef jest równoznaczne z posiadaniem umiejętności niezbędnych do prowadzenia i zarządzania własną restauracją.

- Gdybym ja był amatorem i zostałbym zwycięzcą takiego programu, to pieniądze z wygranej przeznaczyłbym na staż we Francji, Włoszech czy Japonii. Dopiero po zdobyciu doświadczenia zastanowiłbym się nad dalszą karierą.

Takie programy są w ogóle potrzebne? Dlaczego zdecydował się pan na udział w MasterChefie?

- Oczywiście, że są potrzebne, bo dzięki takim programom zwiększa się świadomość społeczeństwa. Restauratorzy bardziej uważają na to, co podają swoim gościom. Ludzie przychodzący do restauracji nie są mówiąc brzydko "ciemnotą", której można wcisnąć byle co. Poza tym - jak już wspomniałem - telewizyjne programy kulinarne przyczyniają się w pewnym sensie do rozwoju gastronomii w Polsce.

Kto lepiej gotuje, kobiety czy mężczyźni?

- Zazwyczaj to facet był utożsamiany z kuchnią, ale działo się tak dlatego, że zwód kucharza kojarzył się z ciężką, fizyczną pracą. Gastronomia jednak się zautomatyzowała i dzięki temu dziś może wykazać się również płeć piękna. Kobiety gotują równie dobrze jak mężczyźni. Świadczy o tym chociażby fakt, że Anne-Sophie Pic została okrzyknięta najlepszym kobiecym szefem kuchni na świecie, a jej restauracji przyznano trzy gwiazdki Michelin.

Pan w jednym z wywiadów przyznał, że lepiej w ogóle tej gwiazdki nie mieć niż ją dostać i po roku stracić...

- Musiałbym wyrzucić wiele prostych, ale smacznych potraw z mojego menu tylko po to, by spełnić ich kryteria. Nie zrobię tego, bo przychodzą do nas ludzie, którzy te właśnie dania uwielbiają i nie wyobrażają sobie bez nich Bistro de Paris. Przykładowo, musiałbym zrezygnować z zupy cebulowej, a ona ma u nas wielu swoich wiernych fanów. Bywają przypadki, kiedy znani szefowie kuchni odmawiają przyjęcia gwiazdki Michelin.

- Restaurator ma dwa wyjścia: albo zależy mu na gwiazdce, albo na zadowolonych gościach. Ja wybieram tę drugą opcję.

Ostatnie pytanie. Redakcja Facet.interia.pl pragnie zapytać, czy Polki są ładniejsze od Francuzek i dlaczego są ładniejsze?

- Nie było mi dane poznać wszystkich kobiet świata, ale przyznaję, że Polki są piękne. Nie chciałbym podpaść moim rodaczkom, ale uważam, że Polki są bardziej kobiece, zadbane i atrakcyjniejsze od Francuzek. I nie ma żadnego znaczenia fakt, że moja żoną jest Polką! (śmiech).

Rozmawiał: Łukasz Piątek

INTERIA.PL
Dowiedz się więcej na temat: francuz | pogoda
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama