Piwne koneserstwo, czyli odrobina snobizmu

Kiedyś oznaczał on: "idę z kolegami urżnąć się piwem". Dziś: "idę degustować piwo w doborowym towarzystwie". Tym samym konsumpcja piwa awansowała w hierarchii snobizmu, dorównując tej samej czynności wykonywanej przez amatorów wina.

Dla środowiska zrzeszonego wokół kilku popularnych forów dyskusyjnych o piwie stwierdzenie, że kultura picia piwa w naszym kraju ulega od kilku lat przemianie, jest tak samo świeże jak mrożone kalmary w lodówce Tesco dla mieszkającego w Polsce Włocha. Jednak gdy mówimy o masach, mitycznym "statystycznym konsumencie", sprawa ma się inaczej.
U nich wciąż płonie wieczny ogień przekonania, że nie ma nic lepszego od zimnej puszki Tyskiego lub Żubra do grillowanej karkóweczki. Że nic tak nie uprzyjemnia sobotniego seansu przed telewizorem ustawionym na Eurosport, jak spocona butelka Heinekena. Ale zostawmy tych piwnych troglodytów, tych dużych chłopców błądzących we mgle, zagubionych w alejkach hipermarketu ze zgrzewką Tatry w wózku.

Powstawanie miejsc, w których nie uświadczymy koncernowych marek to znak naszych czasów. Naszej aksamitnej rewolucji, która zaczęła się kilkanaście lat temu wraz z wypuszczeniem przez browar Amber piwa Żywe - pierwszego dostępnego w całym kraju niepasteryzowanego piwa z żywymi, pracującymi w butelce drożdżami, o zaledwie miesięcznym terminie przydatności do spożycia.

Dziś możesz spokojnie wejść do takiego pubu i wybrać jedno z kilkudziesięciu piw regionalnych, polskich i zagranicznych. Możesz zamówić czeskiego Bernarda lub Primátora, albo jasne Raciborskie czy zielone z Witnicy, prosto z beczki. Przebierać w piwach ciemnych, lagerach, pszeniczniakach, koźlakach, porterach. A dla swojej kobiety zamówić piwo owocowe lub czekoladowe.


Jeśli wybór trochę cię przytłacza, porozmawiaj z barmanem. To nie będzie pętak, który dorabia na studiach i ledwo umie nalać do plastikowego kubka Lecha bez piany. Będzie to człowiek, dla którego piwo jest pasją, który wie, jak się wymawia "ale" i co znaczy skrót "IPA", do jakiego szkła nalać żytnie, a do jakiego stouta, który gatunek polecić wielbicielowi goryczki, a który zwolennikowi słodkości. To będzie facet, z którym pogadasz nie tylko o najbliższym meczu, ale również o nowych "waflach" z twojego ulubionego browaru. I kobietach, które nawróciły się na piwo. Bo piwo może być jak szampan z truskawkami - a dobrze wiemy, jak na panie działa takie połączenie.

Okej, ale o co ten hałas - powiecie - piwo to piwo i nieważne, kto je produkuje, zawsze smakuje z grubsza tak samo. A teraz powiedzcie to samo o winie. Wino to wino, sfermentowane winogrona, każde smakuje tak samo. Nie brzmi dobrze? Bo nauczyliśmy się już, nawet jeśli pijemy wino okazjonalnie i zwykle jest to bułgarska Kadarka, że winiarstwo to sztuka. Że są różne szczepy winogron, że wytrawny smakosz potrafi w łyku wina wyczuć tak różne smaki, jak owoce, torf, pieprz, czy... szparagi. A piwo to piwo, prawda?

Nie.

Piwo robi się z czterech podstawowych składników: wody, słodu, chmielu i drożdży. Liczba kombinacji smakowych z użyciem tych ledwie czterech elementów jest oszałamiająca. W zależności od rodzaju użytego słodu (jęczmienny, pszeniczny, żytni, orkiszowy, karmelowy), chmielu (goryczkowy, aromatyczny; polskie, czeskie, amerykańskie odmiany), drożdży (istnieją piwa, które powstają z drożdży dzikich, występujących tylko w danym miejscu), wreszcie metody fermentacji (dolna lub górna) piwowar jest w stanie osiągnąć całą gamę smaków. Czekolada, kawa, suszone lub świeże owoce, guma balonowa, wata cukrowa, żywica, toffi, miód...

Szukajcie, a znajdziecie. Każdy coś, co go zauroczy. Jeśli zboczysz ze ścieżki wyznaczane przez wielkie koncerny, czeka cię wiele przygód. Nie zawsze przyjemnych - z góry uprzedzam! Ale z bożą i moją pomocą, po roku, może półtora, wstąpisz do klubu konesera. A wtedy, wierz mi lub nie - świat stanie się znacznie piękniejszy. Choć będziesz zupełnie trzeźwy.

Radar

Autor prowadzi bloga Teraz Piwo!